بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

بنام خداى رحمان رحيم

إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْناهُ بِقَدَرٍ

ما هر چيز را باندازه آفريده‌ايم.

وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ

فرمان ما نيست مگر يكى مانند اشاره چشم.

وَ لَقَدْ أَهْلَكْنا أَشْياعَكُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ

امثال آنها را قبلا هلاك كرده‌ايم آيا پند گيرنده‌اى هست؟

وَ كُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ

هر چه كرده‌اند در نامه‌هاى عمل هست.

وَ كُلُّ صَغِيرٍ وَ كَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ

هر كوچك و بزرگ نوشته شده است.

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ

متقيان در بهشتها و نهرها هستند.

فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ

در مجلس صدقى نزد خداى توانا.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ الرَّحْمٰنُ

بنام خداى رحمان رحيم؛ او خداى رحمان است.

عَلَّمَ الْقُرْآنَ

كه قرآن را به رسولش تعليم كرد.

خَلَقَ الْإِنْسانَ

انسان را آفريد.

عَلَّمَهُ الْبَيانَ

به او سخن گفتن آموخت.

الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ

خورشيد و ماه با حساب خدايى در حركتند.

وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ

علف و درخت به اراده خدا خاضع مى‌باشند.

وَ السَّماءَ رَفَعَها وَ وَضَعَ الْمِيزانَ

آسمان را بالا برد و تعادل برقرار كرد.

أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزانِ

كه در ميزان طغيان نكنيد.

وَ أَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لا تُخْسِرُوا الْمِيزانَ

توزين را با عدالت بپا داريد و از ترازو كم نكنيد.

وَ الْأَرْضَ وَضَعَها لِلْأَنامِ

خدا زمين را براى مردم نهاد.

فِيها فاكِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذاتُ الْأَكْمامِ

در آن ميوه هست و خرما كه داراى غلافهاست.

وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّيْحانُ

و دانه برگدار و گل.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را تكذيب مى‌كنيد.

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ صَلْصالٍ كَالْفَخَّارِ

اى انس و جن انسان را از گل خشكيده‌اى همچون سفال، آفريد.

وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ

و جن را از شعله خالص از آتش خلق كرد.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را تكذيب مى‌كنيد؟

رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ

پروردگار دو مشرق و دو مغرب است.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگار خود را تكذيب مى‌كنيد؟

مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ

دو دريا را فرستاد كه ملاقات مى‌كنند.

بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ

ميان آن دو حائلى است كه به هم تجاوز نمى‌كنند.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگار خود را تكذيب مى‌كنيد؟

يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ

از آن دو مرواريد و مرجان خارج مى‌شود.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگار خود را تكذيب مى‌كنيد!

وَ لَهُ الْجَوارِ الْمُنْشَآتُ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلامِ

براى خداست نهرهاى جارى شونده كه در دريا به وجود آمده و مانند مرزها (آشكار) هستند.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگار خود را تكذيب مى‌كنيد؟

كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ

هر كه در زمين هست فانى شونده است.

وَ يَبْقيٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ

فقط ذات پروردگارت مى‌ماند كه صاحب عظمت و تكريم است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آفتاب و قسم به شعاع گسترده آن.

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

قسم به ماه، آن گاه كه در پى آفتاب آيد.

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

قسم به روز، آن گاه كه آفتاب را ظاهر مى‌سازد.

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

قسم به شب آن گاه كه آفتاب را مى‌پوشاند.

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

قسم به آسمان و قسم به قدرتى كه آن را بنا نهاده است.

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

قسم به زمين و قسم به قدرتى كه آن را گسترده است.

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

قسم به نفس انسان و قسم به قدرتى كه آن را ساخته است.

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

پس فاجر شدن و تقوى را به آن الهام كرده است.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

قطعا رستگار شد آنكه نفس را پاك كرد.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و قطعا نوميد شد آنكه نفس را با آلودگى‌ها پوشانيد.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

قوم ثمود در اثر طغيانش، پيامبر را تكذيب كرد.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

وقتى كه شقى‌ترين آنها بپاخاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

رسول خدا به آنها گفت از ناقه خدا و از حصه آب آن حذر كنيد.

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

پيامبر را تكذيب كرده و ناقه را كشتند.

وَ لا يَخافُ عُقْباها

خدا عذاب را در اثر گناهشان بر آنها آورد و همگانى كرد خدا از عاقبت عذاب نمى‌ترسد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به انجير و قسم به زيتون‌

وَ طُورِ سِينِينَ

قسم به طور سينا

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

قسم به اين سرزمين امن‌

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

كه انسان را در بهترين اعتدال آفريديم‌

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس او را به پستترين پستها برگردانديم.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال شايسته كرده‌اند كه آنها راست پاداشى پيوسته‌

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

پس چه چيز به تكذيب جزا وادارت مى‌كند.

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا بهترين داوران نيست.